رضی الدین، ابوالقاسم، علی بن موسی بن طاووس، در 15 محرم سال 589 ق، در شهر حله دیده به جهان گشود. نسبش از جهت پدر، به امام حسن(ع) و از سوی مادر، به امام حسین(ع) می‌رسد و از همین رو، به ذوالحسبین مشهور است. در خاندان مادری وی، نام افراد مشهوری چون ورام بن ابی فراس و شیخ طوسی به چشم می‌خورد. شهرت خاندانش به طاووس، از این جهت بود که یکی از اجدادش به نام ابو عبد الله، محمد بن اسحاق، به سبب زیبایی چهره و ناهمگونی پا، به طاووس شهرت یافته بود و بعد از وی، این لقب، در خاندانش به یادگار باقی ماند.
 دوران کودکی و نوجوانی وی، در زادگاهش سپری شد و به صلاحدید پدر و مادر، برای ازدواج با دختر وزیر شیعی، ناصر بن مهدی، متوفای 617 ق، راهی بغداد شد. سید، در بغداد با برخی از مقامات رسمی دربار که گرایش شیعی داشتند و نیز و با خلیفه مستنصر عباسی، حشر و نشر و رابطه‌ای نیکو داشت. وی برای مدتی، بغداد را ترک کرد و در عتبات عالیات، سکنی گزید و بعد از بازگشت به بغداد، در روز دوشنبه، پنجم ذی‌قعده سال 664 ق، در آنجا وفات یافت و جسم مطهرش به نجف اشرف منتقل و در کنار بارگاه ملکوتی حضرت علی(ع) مدفون گشت.