آیت الله مجتبی تهرانی

آیت الله مجتبی شهید کَلهُری مشهور به مجتبی تهرانی و حاج آقا مجتبی تهرانی (1316-1391) استاد اخلاق و مدرس حوزه‌های علمیهٔ تهران از جمله مدرسه‌ی مروی بود.حاج آقا مجتبی از شاگردان مورد توجه مرحوم امام بود تا جایی که امام به ایشان در حوزه‌‌های مسائل فقهی و مرجعیت مأموریت‌های مختلفی سپرد. سابقه رفاقت دیرین با سید مصطفی خمینی داشت و در دوره‌ی سه ساله‌ی اقامت در نجف از محضر بزرگانی چون ابوالقاسم خویی و سید محسن حکیم بهره برد. آیات عظام سید حسین بروجردی، سید محمد رضا گلپایگانی، سید محمد حسین طباطبایی، سید محمد محقق داماد از دیگر بزرگانی بودند که حاج آقا مجتبی از ایشان استفاده‌ی فراوانی برد. پس از انقلاب ایشان به حوزه‌ی امور اجرایی ورود نکردند و در سنگر فقاهت و تعلیم و تربیت مشغول شدند و البته با امامین انقلاب رابطه‌ای نزدیک داشتند تا جایی که رهبر معظّم انقلاب خود بر پیکر ایشان نماز خواند و در مجلس ترحیم این عالم اخلاقی نیز شرکت کردند. در پیامشان به مناسبت ارتحال حاج آقا مجتبی از ایشان با تعابیری نظیر: عالم عامل ربّانی، حادثه‌ی ناگوار و ضایعه‌ بودن رحلت ایشان برای حوزه‌ی علمیه و روحانیت و جامعه‌ی مذهبی تهران، دارای مجالس پرفیض و درس‌های سازنده‌، معلم اخلاق و... یاد کردند.حاج آقا مجتبی به جهت ارتباط مستمر با جوانان و کسبه و بازاریان اولا به فضای فکری جامعه تسلط داشتند و ضمن عالمانه بودن مباحثشان بیانی قابل فهم برای عموم داشتند. در برخی موضوعات نظیر عاشورا، مسئله حقیقت قلب، فضایل و رذایل اخلاقی، امتحانات و ابتلائات الهی و... مباحثی که ایشان مطرح کرده است اگر بی‌نظیر نباشد، قطعا کم‌نظیر است چه از حیث نوع پرداخت و چه از حیث جمع‌بندی و انسجام و عمق مباحث.